ΦΤΑΝΕΙ! ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΑΣΕΛΓΟΥΝ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ...

"...Είναι μεσημέρι και μπαίνουμε στο Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών της περιοχής μας για έγκριση του γνήσιου υπογραφής. Λέμε καλημέρα, και καλημέρα δεν παίρνουμε. Μια και μοναδική υπάλληλος μέσα στο γραφείο, μιλάει στο τηλέφωνο με κάποια Ιφιγένεια. Έχει πρόβλημα σοβαρό, «μου είπες, του είπα, της είπα, μου είπε, παρεξηγηθήκαμε, και γιατί και πώς, και τώρα τι θα κάνω, πώς θα της το πω, κι όταν το μάθει εκείνος εγώ θα εκτεθώ». Οι γνωστές ασυναρτησίες που λένε όσοι/όσες..."

Γράφει η

Αγγελική Δεληγιάννη-Γεωργάκα

Σχολική Σύμβουλος Ν Θεσσαλονίκης

Καθηγήτρια-Σύμβουλος Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου

π Ακόλουθος Εκπαίδευσης Πρεσβείας Λονδίνου

... αναλώνονται σε ανούσιες μεταφορές σε ευθύ και πλάγιο λόγο των γλωσσικών εκφορών της κάθε κολλητής συμπάσχουσας και συγκλαίουσας. Μας ρίχνει μια βιαστική ματιά και συνεχίζει κανονικά το τηλεφώνημά της.

Καλημέρα, ξαναλέμε και εξηγούμε τι θα θέλαμε εμείς οι ενοχλητικοί πολίτες…!Χωρίς καν να ερωτηθούμε!

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νοσταλγώ το «what can I do for you?» χαρακτηριστικό στοιχείο της βρετανικής κουλτούρας άμεσα συνδεδεμένο με την απόδοση στην αγγλική του δημοσίου υπαλλήλου ως civil servant. Ποιος υπηρέτης του πολίτη, αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας επίμονα την υπάλληλο του ΚΕΠ, εδώ ούτε καλημέρα δεν πήραμε ακόμα.

Μας πετάει κυριολεκτικά το προς υπογραφή έγγραφο με το βλέμμα στραμμένο στην τηλεφωνική συσκευή. Ελέγχει τις ταυτότητές μας σταθερά σκυμμένη πάνω από το τηλέφωνο συνεχίζοντας την προσωπική της συνδιάλεξη σε ώρα υπηρεσίας.

« Συγνώμη, αυτό είναι το Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών, εσείς εργάζεσθε εδώ και σας πληρώνω εγώ» λέω φανερά ενοχλημένη.

«Εσείς;» με ρωτάει.

Τώρα να γελάσω ή να θυμώσω ; Ο τόνος της φωνής της έδειχνε γνήσια απορία. Αχ, γιατί να καταργηθούν τα περίφημα τεστ νοημοσύνης! Μιλώντας αργά και καθαρά της απαντώ.

«Ναι εγώ όπως και ο κάθε πολίτης γιατί μισθοδοτείστε από το κράτος και το κράτος είμαι εγώ, εσύ, αυτός, αυτή ο καθένας μας. Θα πρέπει να μάθετε, αν δεν σας το έχουν πει αυτοί που σας προσλάβανε, ο Θεός ξέρει πώς, ότι ο πολίτης είναι εργοδότης και πελάτης σας μα πάνω απ΄όλα άνθρωπος και θα πρέπει να ασχοληθείτε μαζί του».

Πίσω από την πόρτα που έκλεισε πίσω μας θα είμαστε κάποιοι δυο ιδιότροποι όπως θα περιέγραφε στην κάποια Ιφιγένεια.

Και ενώ αυτού του είδους η συμπεριφορά θα συνιστούσε λόγο επίπληξης ή και απόλυσης στον ιδιωτικό τομέα, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις δημόσιες υπηρεσίες.

Φαίνεται πως θα πρέπει να απαιτώ παλεύοντας για τα αυτονόητα δικαιώματά μου ως πολίτης απέναντι στις δημόσιες υπηρεσίες μέχρι να αποκτήσει ο δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα την νοοτροπία του «δημόσιου υπηρέτη».

www.psema.gr