ΓΑΛΑΖΟΠΡΑΣΙΝΑ ΜΕ ΟΛΙΓΟΥΣΑ ΩΧΡΑ

 

 Ο πεφωτισμένος καρδιολόγος μου είχε απόλυτο δίκιο! Μετά την κατάποση του μαγικού χαπιού, έχασα την ασπρόμαυρη οπτική μου και τα βλέπω όλα γαλαζοπράσινα. Οι εξελίξεις με την Ανδρομάχη, μου έριξαν ολίγον τι μαύρο και ώχρα στη συνεχόμενη...

Γράφει Ο Μεθεξής

προσπάθειά μου να αντιληφθώ την ολοκληρωτική πίσω όψη του νομίσματος. 

Δεν έχω ιδέα γιατί με μισεί μάλλον αυτή. Την καλόπιασα με γλυκόλογα, την έβγαλα έξω βόλτα, της είπα πόσο νόστιμο φαγητό μαγείρεψε, της έταξα τον ουρανό με τ΄ άστρα! Έκανα μπάνιο, ξυρίστηκα,  φόρεσα καθαρό βρακί, τις καλές μου τις πυτζάμες κι αυτή αδιάφορη και ψυχρή κολλημένη στην τηλεόραση και στις "Χίλιες και μια Νύχτες". Τι να πω; Κρίμα η προετοιμασία! Κρίμα η λαχτάρα της προσμονής μου. Με τίποτα δεν πείθεται αυτή η γυναίκα πια!

Το κατάπια, αλλά ο ανεστημένος (και εξορθολογισμένος πλέον) ιστός μου είχε άλλες διαθέσεις και ορέξεις. 

"Τι κάνουμε τώρα;" αναρωτήθηκα ο πανηλίθιος. Δεν μπορώ να το σκάσω κι απ΄ το σπίτι, θα με ρωτήσει που πάω. Και να έφευγα δηλαδή μες το κρύο, δεν θα είχα που να πάω. Δεν έχω εδώ και πάρα πολύ καιρό επαφές με άλλες (ύποπτου χαρακτήρα γυναίκες ελαφριών ηθών) ή έστω με φίλους που να μπορώ να βγω τα βράδυα. Απόλυτο κενό. Κι ο "μικρός" να με ταλανίζει...

"Τι έπαθες απόψε και είσαι τόσο ανήσυχος βρε Τζετ; Παιχνιδάκια μου θέλεις στην ηλικία μας;"

" Γιατί ζουζούνα μου; Κακό είναι;"

" Μετά τα μπαϊπάς σου, δεν νομίζω να είναι σωστό να ...παίζουμε. Αν θέλεις παιχνίδια, παίξε λίγο με το νιντέντο της εγγονής σου. Παίξε με το ηλεκτρονικό του εγγονού σου. Παίξε φάρμβιλ. Εμένα βρήκες; Αμάν!"

"Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, μωρό μου" οξύνω τον τόνο της φωνής μου.

"Άσε τα σάπια και κάνε πιο πέρα σε παρακαλώ, μου κρύβεις την τηλεόραση", μου λέει υποτιμητικά αυτή.

"Ναι, κι εσύ ξύσου λίγο παραπάνω" θυμώνω εγώ. "Αν πρότυπό σου είναι η Μενεγάκη και όλες οι καρακοτάρες και ψωνάρες, εμένα αύριο να μου μαγειρέψεις αυτά που θα σου υποδείξουν σε χάι κλας ποιότητα παρακαλώ"

"Σπανακόρυζο μαγείρεψα για αύριο και θα σου βάλω λεμόνι αντί για αλάτι, δεν κάνει για την πίεσή σου και τη χοληστερίνη σου. Κλείνουν οι αρτηρίες σου ή όπως τα λες εσύ οι αγωγοί σου, αγάπη μου"

Τώρα πως καταλήξαμε πάλι να συζητάμε για αγωγούς, δεν ξέρω. Εγώ μια απλή ανθρώπινη επαφή ήθελα με τη συμβία μου στο σπίτι μας όπου ζούμε τα τελευταία 49 χρόνια. Την βλαμένη! 

Όταν έτρεχα και δεν έφτανα ο μαύρος για να προλάβω τον χρόνο, την καθημερινότητα και τον επιούσιο κι αυτή ξυπνούσε στις 10 κι έπινε καφέ με τις φιλενάδες της, ήμουν καλός. Τώρα με μανιπιουλάρει όπως θέλει το χρυσό μου το κορίτσι. Είχε ωραίο και σφιχτό κολαράκι τότε, δεν λέω. Δεν μου τόδωσε ποτέ. Άχτι τόχω να την καταφέρω μια φορά. Ίσως φταίει ο τρόπος μου. Εδώ δεν μου κάθεται για ένα απλό, τι λέω τώρα.

Το ξανασκέφτομαι. "Καληνύχτα" της λέω ξερά. 

"Καλό ξημέρωμα καρδιά μου" μου απαντάει διπλωματικότατα. 

"Μην ξεχάσεις τα γυαλιά σου στο σαλόνι Τζετ μου"

"Κι εσύ τον φακό σου. Και τις παλιές μπαταριές σου αύριο να τις πετάξεις στον κάδο της ΑΦΗ έξω απ΄ το σούπερ μάρκετ, μην τις έχεις χίλια χρόνια στο συρτάρι, σκουριάζουν και βρωμίζουν τον πάτο του"

"Χέσε μας, καληνύχτα" με αποστομώνει.

Δεν της απάντησα. Κλείστηκα στο μικρότερο δωμάτιο του παλατιού μου και πέρασα ένα υπέροχο μισάωρο διαβάζοντας τα παλιά μου ασπρόμαυρα κόμικς και φυσικά... παρέα με την αριστερή παλάμη μου. Είναι ωραία να χάνεσαι και να απολαμβάνεις αφ΄υψηλού. Ειδικά τη νύχτα, όταν όλα τα ταξίδια μοιάζουν πιο ξεκάθαρα και πιο φωτεινά. Αλλά πως να ξεφύγεις απ΄τον θόρυβο του χρόνου κι απ΄αυτή την άτιμη και κρύα βαρύτητα...

Μετά Τιμής,

Ο αντανακλαστικός Μεθεξής