ΑΝ Η... ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΡΧΙΖΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΤΑΛΙΚΕΣ Ή ΠΩΣ... ΜΑΜΗΘΗΚΕ Η ΠΙΠΕΡΙΑ (-αυστηρώς ακατάλληλο-)

"Τα καλύτερα γαλλικά έμαθα στην νταλίκα. Και για πολλά χρόνια, ήθελα, όταν μεγαλώσω, να γίνω νταλικέρισσα. Να φεύγω μέσα στη νύχτα, να βλέπω τα αυτοκινητάκια από ψηλά, να βρίζω, να φτύνω... Δεν τα κατάφερα. Δεν έμαθα να οδηγώ ούτε πατίνι. Και, καθώς δεν είχα άλλη επιλογή, με κέρδισε η νουβέλ βαγκ. Παρ' όλα αυτά, η μισή καρδιά μου στην νταλίκα βρίσκεται. Και παρακολουθώ τι γίνεται και συμπαρίσταμαι. Και βλέπω τους ζόρικους τους άντρες τους νταβραντισμένους έξω από τη βουλή και σκέφτομαι ότι αυτή η ομάδα είναι που πρέπει να μπουκάρει μέσα και, εκτός από καντήλια, που κατέβασαν αρκετά, να τους κατεβάσουν και ό,τι έχουν και δεν έχουν...."

Γράφει η  δημοσιογράφος 

& συγγραφέας Νάντια  Κατσαρού

(Σημείωση: Δείτε το βίντεο είναι επεξηγηματικό για το ποια πιπεριά μαμήθηκε... 
και όχι μόνο)

Η μαμά μου με μεγάλωσε με γαλλικά και πιάνο. 
Ήμουν ένα λεπτό και εύθραυστο και ευαίσθητο κορίτσι που σιχαινόταν τα πάντα, που πλενόταν και γυαλιζόταν όλη μέρα. 


Με τη γαλλική φινέτσα να κυλάει από γεννησιμιού μου στο αίμα μου -λέμε τώρα. “Αυτό το παιδί είναι για τα σαλόνια” έλεγαν όλοι. 


Όταν θα μεγάλωνα, θα γινόμουν μια κομ ιλ φο κυρία. Με το νυχάκι της -γαλλικό πάντα- με το τσαντάκι της -γαλλικό κι αυτό- με ύφος και  αέρα νουβέλ βαγκ, τύπου Κατρίν Ντενέβ στην ωραία της ημέρας. 


Έλα όμως που της Κατρίν δεν της έβγαινε το καθώς πρέπει και ήθελε διπλή ζωή και ως τσούλα. Εγώ, βέβαια, δε θέλησα ποτέ να το κάνω αυτό. Δεν ξύπνησε ποτέ μέσα μου η πουτάνα, ξύπνησε όμως η νταλικέρισσα. Εντάξει, ίσως παίζει ρόλο και το γονίδιο.

Τα καλοκαίρια, λοιπόν, που ξέφευγα από τα γαλλικά και το πιάνο, χωνόμουν στην νταλίκα του μπαμπά και φεύγαμε μέσα στη νύχτα. Εγώ, η πάντα φευγάτη και σουρτούκα έφευγα μέσα στη νύχτα. 


Ο πατέρας μου εργαζόταν σκληρά και έπρεπε να τα προλάβει όλα. Να πάει, να ξεφορτώσει, να φορτώσει, να γυρίσει, να μπινελικώσει... 


Τα καλύτερα γαλλικά έμαθα στην νταλίκα. Και για πολλά χρόνια, ήθελα, όταν μεγαλώσω, να γίνω νταλικέρισσα. Να φεύγω μέσα στη νύχτα, να βλέπω τα αυτοκινητάκια από ψηλά, να βρίζω, να φτύνω... 


Δεν τα κατάφερα. Δεν έμαθα να οδηγώ ούτε πατίνι. Και, καθώς δεν είχα άλλη επιλογή, με κέρδισε η νουβέλ βαγκ.

Παρ' όλα αυτά, η μισή καρδιά μου στην νταλίκα βρίσκεται. Και παρακολουθώ τι γίνεται και συμπαρίσταμαι. Και βλέπω τους ζόρικους τους άντρες τους νταβραντισμένους έξω από τη βουλή και σκέφτομαι ότι αυτή η ομάδα είναι που πρέπει να μπουκάρει μέσα και, εκτός από καντήλια, που κατέβασαν αρκετά, να τους κατεβάσουν και ό,τι έχουν και δεν έχουν. 


Να γίνονται σωστές και ολοκληρωμένες δουλειές. Κι αρχίζουν οι καυτές φαντασιώσεις. Ονειρεύομαι φορτηγά να ανεβαίνουν τη Σταδίου, να κάνουν κατάληψη στην πλατεία Συντάγματος (και πάνω της και περιφερειακά) και όλα μαζί να παίρνουν θέση μάχης και να μπουκάρουν στη Βουλή. 


Ονειρεύομαι ως αρχηγό της εκστρατείας τον γνωστό “σαραντατρίο” να δίνει τα συνθήματα: “Γαμήστε τους την πιπεριά! Καρφώστε τους την δέκα! Τούφα το ντουμάνι!”

Την ίδια ώρα, έξω από το ίδιο κτίριο, οι αστυνομικοί θα κάνουν ένστολη διαμαρτυρία για τα επιδόματα που τους πετσόκοψαν. Τα σκυλιά δεμένα, επομένως ο δρόμος ανοιχτός. Οργάνωση και αλληλεγγύη, βρε αδερφέ! 


Εξάλλου, αυτή η χώρα δεν περιμένει από τους πολίτες για να γίνει μπουρδέλο.

www.psema.gr