ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ... "ΆΝΟΙΓΜΑ"

Μαθαίνω πως το πρωί "στα χέρια" ήρθαν οδηγοί που κινούνταν στην εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου στο ύψος των διοδίων της Ελευσίνας με ιδιοκτήτες φορτηγών που συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους.

Κι αναρωτιέμαι: στη χώρα του δημοσίου παραλόγου, μία είμαστε ανοιχτά και μία κλειστά;

Γράφει και σχολιάζει 

ο Μεθεξής

Κάποιοι ιδιοκτήτες φορτηγών έκλεισαν τον - δημόσιο κατά τα άλλα- δρόμο, όπως λέει η εφημερίδα, μπροστά από τα διόδια στο ρεύμα προς Αθήνα, αφήνοντας τα Ι.Χ. αυτοκίνητα να περνούν από μία μόνο λωρίδα με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ουρές χιλιομέτρων και τα νεύρα των ταλαίπωρων διερχόμενων οδηγών - "κλειστού" ή "ανοικτού" επαγγέλματος, αδιάφορο - να φτάνουν στα ύψη.

Σε όλη τη χώρα εξάλλου, όπως διαβάζω, ακινητοποιημένα παραμένουν τα φορτηγά ύστερα από απόφαση της ομοσπονδίας τους και μετά την παράσταση των εκπροσώπων του κλάδου τους στη συνεδρίαση της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής.

Εκεί -μαθαίνω ο ανυποψίαστος- πως συζητείται το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των οδικών εμπορευματικών μεταφορών και πως το υπουργείο Υποδομών προς το παρόν τηρεί στάση αναμονής και έχει διαμηνύσει ότι, σε περίπτωση επ’ αόριστον συνέχισης της απεργίας, θα προχωρήσει σε άρση της τριετούς μεταβατικής περιόδου που προβλέπεται μέχρι το πλήρες "άνοιγμα" του κλάδου.

"Ποιο "άνοιγμα" κλειστού επαγγέλματος και ποιο "κλείσιμο" ανοικτού δρόμου?",

διερωτώμαι ο ηλίθιος ιδιώτης στην πρώτη σκέψη. Αυτού για το οποίο η ευρωπαϊκή ένωση έχει ρίξει τόνους μελάνι με την προ δεκαετίας "Λευκή Βίβλο" και που αφορά και χιλιάδες άλλα θεωρούμενα ως τώρα "κλειστά" επαγγέλματα για τη χώρα μας? Και για ποιου ανοικτού δρόμου? Αυτού για τον οποίο ο προπάππος μου, ο παππούς μου και ο πατέρας μου συνεισέφερε με τους φόρους του και η ΕΕ το 75% (που από αυτό,υποθέτω, όλο και κάποιο μίζα θα κατατέθηκε σε "επικεφαλείς" του Δημοσίου)?

Και γιατί μια μερίδα ιδιωτών που -ίσως δίκαια, δεν κρίνω- υπερασπίζεται τα συμφέροντά της ενάντια στις επικείμενες τροπολογίες, να απαγορεύει με βία τη διέλευση πολλών περισσοτέρων και να τους φράσει το δρόμο προς τις δουλειές τους?

Το ξανασκέφτομαι. Όταν ήμουν παιδί, ποτέ δεν ονειρευόμουν μια θέση στο Δημόσιο. Ποτέ δεν ήθελα να πληρώνομαι και να κάθομαι. Επί 22 χρόνια παλεύω σκληρά στην καθημερινότητά μου με ιδρώτα για τον επιούσιο σε κάποια πόλη της Ελλάδας, νιώθοντας πάντοτε την έχθρα από το κράτος βαθειά μέσα στο πετσί μου και την υποψία του πως είμαι "κλέφτης" σε κάθε μου επαφή, όπου φερόμουν "με το γάντι". Με πληγώνει όμως κάθε φορά που περιμένω στις ουρές για να πάρω αριθμό πρωτοκόλλου, με πληγώνει κάθε φορά που πρέπει να πληρώσω για να περάσω τα διόδια της γέφυρας Ρίου-Αντιρίου σε ιδιώτη ξένο μεγαλοεργολάβο, με πληγώνει που βλέπω "κλειστές πόρτες" στις υπηρεσίες και "ανοιχτές τρύπες" παντού στο σύστημα.

Μα ακόμα πιο πολύ, με πληγώνει όταν κάποιοι άγνωστοι μου κλείνουν τη ροή του δρόμου μου, όταν καταστρέφουν τα παγκάκια και τη πλινθόκτιστη βρύση της πλατείας, όταν κόβουν τις άγριες μυρωδάτες νεραντζιές μπροστά από το σπίτι τους για να μην τους χαλάνε τη θέα, όταν πετάνε τα βρωμερά κι απαίσια σκουπίδια τους στο πεζοδρόμιο. Τότε είναι που πραγματικά δεν βρίσκω χώρο για ν΄αναπνεύσω...

Ο εμφύλιος του "κλειστού" και "ανοικτού" επαγγέλματος ανάμεσα στους ιδιώτες, πιστεύω τελικά πως, δεν έχει κανένα νόημα και η πολιορκία του ελεύθερου πολίτη από τον παράλογο δημόσιο υδροκεφαλισμό δεν θα κλείσει ποτέ... όπως και η πάλη ανάμεσα στο ιδιωτικό και στο δημόσιο.

Εγώ, ως υπεύθυνος πολίτης που δεν πείραξα ποτέ κανέναν και αναλαμβάνω πάντοτε τις ευθύνες μου, συνεχίζω να προχωράω στο δρόμο με ένα ελαφρύ μειδίαμα και με ανοιχτές όλες τις αισθήσεις... αρκεί να μη μου τον κλείνουν...

Μετά τιμής,

Μεθεξής

www.psema.gr