ΚΡΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ... ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΓΜΤ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ! (ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ)

"...Ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι. Όχι. Δε θα πληρώσει ο άνθρωπος της τίμιας νύχτας την οικονομική κρίση, επειδή η διασκέδαση στο μαγαζί του είναι κωλοπιάσιμο κανονικό. Θες να καπνίζεις πίνοντας;  Μόνο στα μπουζούκια. Αυτό θα πει κράτος πρόνοιας. Βοηθάει εκεί που πρέπει. Ενισχύει το εισόδημα του πτωχού πλην τιμίου νυχτοκαματιάρη. Για το καζίνο, δεν το συζητώ. Περνάει κρίση ο τζόγος. Και η πολιτεία πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει καλύτερες κονόμες. Δε σου αρέσει ο τζόγος; Κακώς. Ταιριάζει με το τσιγάρο..."  

Γράφει η  δημοσιογράφος 

 & συγγραφέας Νάντια  Κατσαρού

Εντάξει. Δε θα καπνίζω σε δημόσιους χώρους. Δε θα καπνίζω στα μέσα μεταφοράς. Δε θα καπνίζω στο σούπερ μάρκετ. Δε θα καπνίζω περιμένοντας στην ουρά της τράπεζας ή της εξυπηρετικότατης δημόσιας υπηρεσίας. 

Θα πνίγω τη νευρικότητά μου και θα το ανάβω βγαίνοντας. Ναι. Θα καπνίζω στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, σαν τα πρεζάκια. Δε με χαλάει το ότι δε θα καπνίζω σε όλους αυτούς τους χώρους. 

Μπορώ να το αντέξω. Με χαλάει όμως, και πολύ μου κακοφαίνεται, όταν πάω για ποτό χωρίς τσιγάρο. Βγήκα και μου κακοφάνηκε. Το πιατάκι με τα φυστίκια δεν είναι αρκετό σ' αυτήν την περίπτωση. Πρέπει να αντικατασταθεί με πιατέλα. Ε, δεν κατεβαίνει το ρημάδι έτσι σκέτο. Αισθάνομαι σαν την τελευταία ακλοολική που πίνει για να πιει, η άρρωστη. Το ίδιο και με τον καφέ. Καφές χωρίς τσιγάρο = κατούρημα χωρίς κλανιά. Ε, δε γίνεται ρε φίλε! 

Άντε, τώρα που θα πλακώσει η χειμώνας, να αντέξω να πιω έναν καφέ έξω αγκαλιά με τη σόμπα. Άντε να κάτσω έξω και για φαγητό. Αλλά αυτό το ποτό, πόσο με προβληματίζει, δεν μπορείς να καταλάβεις. Να κάτσω να το πιω εκεί που έπινα καφέ ή εκεί που έτρωγα, ε δε λέει. Ε, ρε τι έχουμε να τραβήξουμε μ' αυτά μας τα θεριακλίκια!

Αυτό που κυρίως με εκνευρίζει είναι αυτό το “απαγορεύεται”. Για το ότι παρακινούν τον κόσμο να ρουφιανέψει, ας μην το σχολιάσω. Μένω στην απαγόρευση. Δηλαδή, τι μαγκιά είναι αυτή; Να μου πεις “μανδάμ, το κατάστημα αγαπάει τον καθαρό αέρα και την υγιεινή ζωή, πίνουμε μόνο τσάι του βουνού και εισπνέουμε μόνο αέρα πευκοδάσους  και ως εκ τούτου τραβάτε αλλού να φουμάρετε” να το καταλάβω. 

Αλλά αυτό το “απαγορεύεται” μου κάθεται στο λαιμό, πιο βαρύ κι από τον πόνο που μου προκαλεί ο τσιγαρόβηχας. Χώρια ότι ο αέρας που αναπνεύουμε είναι καρκίνος από μόνος του. Εκτιμώ ότι δοκιμάζουν τις αντοχές μας στις απαγορεύσεις. Όχι, αγάπη μου, δεν είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι για να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε. Πρέπει να μας καθοδηγούν. Ξεκινάμε από το κάπνισμα σε όοοοολους τους χώρους και θα φτάσουμε ποιος ξέρει πού.
Σε όλους τους χώρους είπα; Λάθεψα. Δεν απαγορεύεται σε όλους. Και είναι κι αυτό άλλο ένα θέμα. 

Κατά την περσινή απαγόρευση του καπνίσματος (πόσο γελοίο είναι να μην εφαρμόζονται οι απαγορεύσεις τελικά), επιτρεπόταν σε χώρους μικρότερους των 70 τετραγωνικών μέτρων, οι οποίοι είχαν δηλωθεί τεκέδες. Μεγάλη χαρά είχα κάνει, γιατί ένας αγαπημένος χώρος λειτουργούσε ως τεκές. Ασφαλώς όλα τα μαγαζιά κατέληξαν τεκέδες. Και ήρθε η νέα απαγόρευση. Με νέα κριτήρια. Άλλη μεγάλη απορία. Με ποια κριτήρια αποφασίζουν ποιοι χώροι θα προορίζονται για κάπνισμα; 

Γιατί με τη νέα απαγόρευση, το κάπνισμα επιτρέπεται σε καζίνο και κέντρα διασκέδασης με ζωντανή μουσική άνω των 300 τετραγωνικών μέτρων. Δηλαδή εγώ για να συνοδεύσω το ποτό μου με τσιγάρο, θα πρέπει να πάω στα μπουζούκια. 

Να κάτσω δίπλα στον κουστουμογραβατωμένο επιδειξιομανή που ανοίγει τις σαμπάνιες και σκορπάει τα λουλούδια, από την άλλη να βλέπω το σκυλά με τη χρυσή καδένα δύο πόντους πλάτος πάνω στο δασύτριχο στέρνο και να θέλω να ξεράσω, να θέλω να δείρω τα πουτανάκια που ξεγοφιάζονται χορεύοντας κι ο τραχανοπλαγιάς με τα πουτούρια να ρίχνει τις αρκουδοζεϊμπεκιές του, προκαλώντας μου μια έντονη επιθυμία να τα σπάσω. Τα τασάκια στο κεφάλι του.
 

Ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι. Όχι. Δε θα πληρώσει ο άνθρωπος της τίμιας νύχτας την οικονομική κρίση, επειδή η διασκέδαση στο μαγαζί του είναι κωλοπιάσιμο κανονικό. Θες να καπνίζεις πίνοντας;  Μόνο στα μπουζούκια. Αυτό θα πει κράτος πρόνοιας. 

Βοηθάει εκεί που πρέπει. Ενισχύει το εισόδημα του πτωχού πλην τιμίου νυχτοκαματιάρη. Για το καζίνο, δεν το συζητώ. Περνάει κρίση ο τζόγος. Και η πολιτεία πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει καλύτερες κονόμες. Δε σου αρέσει ο τζόγος; Κακώς. Ταιριάζει με το τσιγάρο. 

Κάποια στιγμή ίσως απαγορευτεί το τσιγάρο και σε αυτούς τους χώρους. Αλλά μέχρι τότε θα έχουμε γίνει όλοι κουμαρτζήδες σκυλάδες. Πάνω απ' όλα, αυτό το κράτος νοιάζεται για την υγεία σε συνδυασμό με την πνευματική καλλιέργεια του λαού του.

www.psema.gr