ΠΟΝΑΩ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ (Sex and the... politics)

Στα δύσκολα φαίνεται ο επικοινωνιακός μάστορας, στα εύκολα χίλιοι καλοί ...ακούνε από κάτω.

Σ' αυτό τον μονόδρομο σκέψης και υποταγής επιδιώκουν να...

Γράφει o Μεθεξής  

μας βάλουν όλοι οι ασυνεπείς ψεύτες πολιτικάντηδες με τα μικρόφωνα και τις ακριβοπληρωμένες εκστρατείες τους που δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για το φαγάκι τους, τις αυλές με τις σιλικονάτες γκόμενες και το κυνήγι της εξουσίας.

Βρεγμένη σανίδα που τους χρειάζεται! Και πολλές ξυλιές στα χοντρά τους... οπίσθια και στις θεσάρες τους!

Ο καϋμός τους δεν είναι για τον τόπο και τον απλό εργαζόμενο λαό, αλλά για τη χλίδα, την πολυτέλεια, τη μάσα και τα ακίνητα που θα αφήσουν στα παιδιά τους.

Στόχος της επόμενης τετραετίας είναι το μεγάλο φαγοπότι πίσω από τις ατσαλάκωτες επιτηδευμένες εμφανίσεις και τις παροτρύνσεις τους για τη δήθεν σωτηρία της χώρας υπό το διαρκές βλέμμα των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, του ΔΝΤ και της τρόικας. Υπάρχει άραγε κανείς από τον απλό λαό που να τους πιστεύει ακόμα;

Βαθύτατη πεποίθηση όλων πια είναι, μετά και από τη μπλόφα της απειλής των εθνικών εκλογών του Γιωργάκη, πως στους χαλεπούς καιρούς που θα διανύσουμε από δω και πέρα, θα χρειαστούμε πολλές κλωστές για να ράβουμε τις τρύπιες τσέπες και τα παλιά παπούτσια μας.

Και πολύ, μα πάρα πολύ βαζελίνη... Για να μην τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας, μετά το πικρό νέκταρ από τα ψέματα των εκλογών, θα χρειαστούμε και πολλή ζάχαρη στους καφέδες για να πάνε κάτω τα φαρμάκια της ανεργίας τις ώρες που θα ξεροσταλιάζουμε στημένοι μπροστά στις γιγαντοοθόνες για τα ποδοσφαιρικά ματς.

Άρτον και θεάματα, κολοκύθια τούμπανα και βράσε όρυζα δηλαδή, χωρίς ράμματα και αποδείξεις για τις κλεμμένες παλιές... γούνες τους και τα καλογυαλισμένα λουστρίνια τους. Σιγά μην πληρώσουν. Η δικαιοσύνη πάντοτε ήταν τυφλή για τους υμετέρους στους κλειστούς σκοτεινούς κύκλους των αρχοντοχωριατών ελληναράδων της πλουτοκρατίας.

Μας στεναχωρεί και μας πειράζει, αλλά μια ζωή θα πληρώνουμε αμαρτίες αλλωνών. Ξέρουμε ποιων, αλλά κανένας δεν μπορεί να πει 'τέρμα ως εδώ'.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός ο λαμπρός τόπος που γέννησε τη δημοκρατία, που δεν μας νοιάζεται και δεν μας πονάει, μας αρέσει.

Μόνο που τρώει τα πολλά αξιόλογα παιδιά του, ουσιαστικά την ελπίδα του, στο εξωτερικό. Αυτά τα παιδιά, τα λαμπρά πνεύματα που ξημεροβραδιάζονται διαβάζοντας, που κρατάνε τα κεφάλια ψηλά και όρθια με τις μνήμες ανεξίτηλες, αλλά φαντάζουν σαν φυλακισμένα, καθηλωμένα κι άρρωστα μέσα απ΄τις φωτεινές πύλες των γραμμάτων τους και της μουσικής, κάπου πέρα από την αγκαλιά της ζεστής θάλασσας και κάπου πέρα από τους υγιείς καρπούς του χρόνου.

Γι΄αυτά ναι, για τα δικά μας κάτασπρα, αθώα και μοσχοαναθρεμένα παιδιά, πονάμε κι εμείς. Και για τα εγγόνια μας. Αλλά μας αρέσουν. Αυτά ειδικά, έχουν και πολύ ωραία μισά ...δοντάκια!