ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ "ναι", αλλά τραβώντας κουπί ΑΝΤΙΘΕΤΑ στο ρεύμα

Ο κόσμος αγανακτισμένος στριμώχνεται στις πλατείες. Μέσα στο τεράστιο πλήθος ο κάθε συμμετέχων βρίσκεται παράδοξα απομονωμένος. Κραυγές αγανάκτησης και αποδοκιμασίες χωρίς συγκεκριμένο αποδέκτη. Όπως και στην ψυχιατρική, που καθορίζει το άγχος ως μια αντίδραση του ατόμου σε κάτι που δεν μπορεί να καθορίσει ή να εξηγήσει. Μεμονωμένα άτομα που έχουν χάσει το φοβικό αντικείμενο. Που δεν γνωρίζουν τι τους φταίει...

 Γράφει ο
Γιώργος Χανός
Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Γύρω στήνεται ένα πανηγύρι από καντίνες με λουκάνικα και μπύρες. Γιαγιάδες με τα εγγόνια στα καρότσια που βγήκαν βόλτα να δουν τους ''αγανακτισμένους'', δημοσιογράφοι που περιμένουν να καταγράψουν γιουχαΐσματα ή ακόμη καλύτερα επεισόδια και βία, σύμβουλοι πολιτικών που δρουν υπόγεια και κατασκοπικά με σκοπό να εκμεταλλευτούν το κλίμα, παρείσακτοι που ''πουλάνε την ιδεολογική πραμάτια τους'', περίεργοι που δεν είχαν τι να κάνουν εκείνο το απόγευμα, σεξοκυνηγοί που πιστεύουν ότι θα ρίξουν στο κρεβάτι την επαρχιώτισσα αναψοκοκκινισμένη φοιτητριούλα.

Και στη μέση οι νέοι. Άνεργοι ή χαμηλόμισθοι, πτυχιούχοι ή απόφοιτοι δημοτικού. Εξορισμένοι της κοινωνίας και του συστήματος. Στο δεύτερο (και μάλλον μεγαλύτερο) κύκλο της αγανάκτησης, μεσήλικες που τους έχουν ζώσει τα φίδια της ανασφάλειας ή πρόσφατα απολυμένοι. Στον τρίτο κύκλο, ηλικιωμένοι που βαρέθηκαν να βρίζουν απέναντι σε ένα γυάλινο κουτί με πολύχρωμες εικόνες, χωρίς κανείς να τους ακούει.

Πλησιάζουν τα δεύτερα γενέθλια αυτής της κυβέρνησης και κάθε άλλο παρά ευχάριστα θα είναι. Σήμερα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας βρίσκεται αντίθετη στη βούληση των κυβερνώντων.

Ο πιο εύκολος αποδέκτης των αποδοκιμασιών γίνεται το πολιτικό σύστημα. Η οικογενειοκρατία της εξουσίας στην Ελλάδα. Οι πολιτικοί.

Και δίκαια μιας και σε αυτούς πέφτουν οι περισσότερες ευθύνες, μιας και αυτοί θέλησαν (μόνοι τους) να αναλάβουν αυτές τις ευθύνες. Θα πρέπει σήμερα να δεχτούν και τις αποδοκιμασίες και τα γιαούρτια.

Όμως ποιος δημιούργησε αυτό το σύστημα; ποιος το άφησε να γιγαντωθεί τα τελευταία 30 χρόνια; Ποιος το υποδαύλισε και το εκμεταλλεύτηκε; Ποιος το ανέχτηκε;

Είμαστε σίγουροι ότι εμείς σαν άτομα, ο καθένας μας ξεχωριστά, δεν έχουμε καμία ευθύνη;

Συνήθως θεωρούμε, ότι ο εύκολος δρόμος είναι εκείνος που περιλαμβάνει την επίρριψη ευθυνών στους άλλους. Ακολουθούμε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που μας επιβάλει ασυνείδητα αυτό τον δρόμο. Έτσι μεγαλώνουμε θεωρώντας ότι φταίνε όλοι οι υπόλοιποι για τη δική μας κατάσταση. Οι γονείς μας, η κοινωνία, η πολιτεία, το κράτος, το σύστημα, γενικά όλοι οι άλλοι. ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ.

Δυστυχώς στην πράξη αυτό που καταλήγουμε τελικά να γίνουμε, είναι άβουλα όντα, εύκολα στην χειραγώγηση από τυχόν επιτήδειους, πολίτες μιας άρρωστης κοινωνικής οντότητας που όταν τελικά αντιδρούν βγάζουν απλά άναρθρες κραυγές ή θέλουν να διαλύσουν το σύμπαν, χωρίς όμως να έχουν να προτείνουν κάποια εναλλακτική λύση. Κι ακόμη χειρότερα φτιάχνουμε και τα παιδιά μας ‘’κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν’’ μας.

Είμαστε όμως σίγουροι για τη δική μας αθωότητα; Δεν έχουμε συμβάλει καθόλου σε αυτή την τερατογένεση που αποκαλείται ελληνική πολιτεία; Μήπως φάγαμε κι εμείς λίγα από αυτά που έφαγε ο Πάγκαλος;

Συνάντησα πρόσφατα ένα ζευγάρι που ενώ μιλούσαν και οι δύο για την κρίση και το πόσο μας έχει αγγίξει όλους, πιστεύω τελικά ότι ζουν ακόμη στη Neverland, τη μαγική χώρα του Peter Pan και της Tinker Bell. Ο άντρας, 47χρονος στρατιωτικός που ετοιμάζεται να βγει στη σύνταξη σε τρία χρόνια (στα 50 του!!!) και παραπονιόταν επειδή φέτος το Πάσχα ο στρατός δεν έδωσε δώρο στους αξιωματικούς το καθιερωμένο αρνί (!!!). Και η σύζυγός του, βαριεστημένη δασκάλα που παραπονιόταν επειδή τώρα μπορεί να ''αναγκαστεί'' να δουλεύει 8ωρο (!!!)

Αν είναι ποτέ δυνατόν! Όταν δημιουργούμε μόνοι μας αυτή την κοινωνία, όταν προσδοκούμε ανταμοιβές σε αντιπαραγωγικές θέσεις, όταν επιβραβεύουμε την οκνηρία και την αναξιοκρατία, όταν χτίζουμε το Greek Dream πάνω στα θεμέλια μιας ''θεσούλας'' στον δημόσιο, ΤΟΤΕ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ.Ο δύσκολος δρόμος είναι εκείνος της αυτοκριτικής. Εκείνος που καθορίζει και το επίπεδο αυτοβελτίωσής μας. Όταν αποφασίσουμε να δεχτούμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, τότε μπορούμε να πραγματοποιήσουμε και την πιθανή υπέρβαση.

Το ευχάριστο στην υπόθεση αυτή είναι ότι μπορεί να δημιουργηθεί σταδιακά ένα αντίθετο κύμα ιδεολογίας μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Εάν λοιπόν υποθετικά, μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας αρχίσει να ''τραβάει κουπί'' αντίθετα στο ρεύμα, σταδιακά μπορεί να εξελιχθεί σε ''mainstream'', να γίνει κυρίαρχο. Μακάρι το κίνημα της πλατείας να μην καπελωθεί από νέους αριβίστες. Μακάρι από την αντίδραση αυτή να γεννηθεί κάτι νέο, κάτι δημιουργικό. Μακάρι να δοθεί ένα καινούργιο όραμα σε αυτό το λαό που δοκιμάζεται από την ανασφάλεια εδώ και σχεδόν τρία χρόνια.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε όλοι το δικό μας μερίδιο ευθύνης ας είναι ‘’η πλατεία γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές’’.

Αρκεί όλοι όσοι γεμίζουν τις πλατείες να μην εξαργυρώσουν την αγανάκτησή τους με μια θεσούλα στο δημόσιο…