Βούλα ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ: "η Ελλάδα στον ΗΧΟ της... Κατσαρόλας"

"Μέρες τώρα αμύνομαι για να μην ξεχειλίσει όχι μόνο η αγανάκτηση εξαιτίας όσων βιώνουμε τους τελευταίους μήνες αλλά, κάτι χειρότερο. Η αηδία.

Τώρα ξαφνικά μας ενοχλεί, πιότερο παρά ποτέ, οι -τις περισσότερες φορές- κενού περιεχομένου εντυπωσιακές εξαγγελίες κυβερνώντων, αντιπολιτευτών, ουραγών και παρατρεχάμενων..."

Γράφει έξω από τα δόντια

στο psema.gr

η Βούλα Πατουλίδου

Τώρα ξαφνικά αντιληφθήκαμε πως τόσα χρόνια, οι έχοντες το γενικό πρόσταγμα του βίου μας, επιδίωκαν να είναι αρεστοί, αλλά δυστυχώς όχι και ωφέλιμοι για τους πολλούς.

Τώρα στα πολύ δύσκολα για τον τόπο μας, ακούω κάποιους να ισιώνουν την ουρά τους, να ορθώνουν ανάστημα και από το βήμα της Βουλής , με κοκορίσιο τρόπο να φωνασκούν:

«…15 χρόνια το κρατούσα μέσα μου, ενοχικά και δεν μιλούσα…»

«…Εγώ το είχα προβλέψει και επανειλημμένως είχα καταγράψει και προειδοποιήσει πως αν δεν γινόταν έγκαιρα αλλαγές στη διαχείριση ή αξιοποίηση θα κατρακυλούσαμε χωρίς να μπορούμε πια να υπολογίσουμε που θα συναντήσουμε τον πάτο».

Και ρωτώ: - Γιατί ρε παλικαράδες δεν παραιτηθήκατε;

-Παραιτηθήκαμε!

-Ναι, παραιτηθήκατε εν μέρει. Όχι ουσιαστικά.

Παραιτούμαι σημαίνει ότι έχω το ηθικό υπόβαθρο να μην τυφλωθώ από άκρατη κομματικοπροσωπική ιδιοτέλεια. Να παραιτηθώ απ΄ όλα τα αξιώματα , ώστε ελεύθερος ν΄ αναλάβω προσωπικά την ευθύνη των λόγων και των πράξεών μου.

Άσε που ορισμένοι δεν παραιτήθηκαν, αλλά τους έδιωξε ο ισχυρός αρχηγός τους…

Με απλά λόγια, ακεραιότητα χαρακτήρα ανθρώπων ψάχνουμε.

Και κάποιος είναι ακέραιος όταν η εικόνα του ταυτίζεται με αυτό που πραγματικά είναι. Έχετε σας παρακαλώ πρόχειρα στο νου σας ένα όνομα που να καλύπτει αυτή τη μία -έστω- προϋπόθεση;

Πέρασε καιρός όπου σε Κυριακάτικο φύλλο διάβασα, προτροπή για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να κυβερνηθεί αποτελεσματικά η Ελλάδα. Προαπαιτούμενο προσόν των διαχειριστών εξουσίας , ανέφερε ο κ. Α.Δ. θα πρέπει να είναι η διοικητική ικανότητά τους. Συμφωνώ.

Απαριθμούσε ωστόσο και κάποια άλλα προσόντα, αλλά έμεινα έκπληκτη σε ένα από αυτά που έλεγε και έγραφε. «…θα πρέπει να απαγορεύεται ρητά η συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας αθλητών και καλλιτεχνών».  Εντυπωσιάστηκα. Βρε τόσο χαζοί είμαστε όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιτέχνες και οι αθλητές και δεν το είχα καταλάβει!!!

Ήταν τόσο απόλυτος στην τοποθέτησή του , που ένιωσα νάμαι « το μπάζο της κοινωνίας». Χωρίς μυαλό, χωρίς ήθος, χωρίς λόγο, χωρίς, χωρίς…   Αλλά , κάποιοι από εμάς , τους καλλιτέχνες και τους αθλητές θεωρώ πως έχουν επαρκή λογική συγκρότηση. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να φοράς εθνόσημο στο στήθος. Όχι ως καρφίτσα στο πέτο, αλλά… ως Ευθύνη.

Και προφανώς δεν είναι  αντιληπτό πόση αυτοδιοικητική ικανότητα πρέπει να διαθέτει ο πρωταθλητής ώστε να ανταποκρίνεται στην συνεχή άσκηση, στην εγκράτεια, στον ασκητισμό του καθημερινού ωρολογίου προγράμματός του.

Πόση προετοιμασία, συνεργασία και οργάνωση απαιτείται προκειμένου να αντιμετωπίσει, ως ίσος προς ίσο, τα μεγαθήρια του κόσμου και να κερδίζει.

Για τη χώρα του. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς παλινδρομήσεις, αλλά με σκληρή δουλειά, διπλωματία και ανάδειξη των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων του».

Παρακολούθησα και εγώ, όπως τόσος κόσμος, τον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ.

Δεν με έβλεπε κανείς, αλλά χειροκροτούσα υποκλινόμενη στο ήθος των παικταράδων της Μπάρτσα.

Για το καλό της ομάδας  όλοι είχαν, μέσα στον αγωνιστικό χώρο, το ίδιο μπόϊ. Κανείς καλύτερος, κανείς ανώτερος από κανέναν.

Οι φυσικοί αρχηγοί της καλύτερης ομάδας του κόσμου, ο Τσάβι και ο Πουγιόλ, έχρισαν αρχηγό τον Αμπιντάλ, ώστε να έχει αυτός, πρώτος, την τιμή να σηκώσει το κύπελλο .

Υποκλίθηκαν όλοι αυτοί οι παικταράδες, μαζί με τον προπονητή τους στο νικητή της ζωής. Θυμίζω πως στον Αμπιντάλ αρχές του χρόνου έγινε διάγνωση καρκίνου στο συκώτι.

Εκεί κατάλαβα πόσο φθόνο μπορεί να γεννήσει το μεγαλείο ψυχής ορισμένων, μια ανάλογη στιγμή σε μικρομεσαίες ψυχές, που ξαφνικά ανακαλύπτουν πως ο πρωταθλητής είναι ανεπαρκής.

Και για να επανέλθω, εκτός της ακεραιότητας χαρακτήρα, της δυνατότητας διοίκησης, της ικανότητας να επηρεάζει και να παρακινεί τους άλλους να κάνουν κάτι με τη θέλησή τους, ένας πολιτευτής, ένας ηγέτης, ισάξια θα πρέπει να αποδέχεται ή να επιδιώκει την αξιολόγηση και την απόδοση ευθυνών χωρίς αυτό να θεωρείται εγκληματική πράξη.

Παρακολουθούσα την κ. Λίνα Νικολακοπούλου να σχολιάζει τα της ζωής μας.

Καλλιτέχνης ,ποιήτρια, δοκιμασμένη και αποτελεσματική σκέψη που μιλάει στις καρδιές και στην πολιτική λογική μας. Μήπως η Λίνα δε θα ήταν πολύ καλύτερη υπουργός πολιτισμού, λέω τώρα εγώ, από οποιονδήποτε άλλο Harvart-άκια;

www.psema.gr