Το ΧΡΟΝΙΚΟ ενός προαναγγελθέντος ΘΑΝΑΤΟΥ

Ερώτηση απλή αδαούς: Εφόσον ο λογαριασμός δεν έβγαινε, κάτι γνωστό από τις αρχές του 2010, γιατί δεν μπήκαν οι ένθερμοι θιασώτες τέτοιων λύσεων, στην ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ κ.ά. πέρυσι, όπου η αξία τους ήταν θεαματικά υψηλότερη από ότι φέτος; Πόσο φθηνότερα θα πουλήσουμε φέτος τις μετοχές των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ΔΕΚΟ –και όχι μόνο– υπό τη διαχείριση της τρόικας πια; Ποιος θα είναι ο κύριος ωφελημένος, που καρτερικά περίμενε τον προαναγγελθέντα θάνατο των εταιριών του Δημοσίου;

γράφει ο *Δημήτρης Μάρδας

Η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο και ακριβό κέντρο…αδυνατίσματος! Η φορολογική πολιτική που ακολουθείται εδώ και καιρό, μας έχει οδηγήσει σε θεαματικό συμμάζεμα των εξόδων μας. Έτσι, τα…ανθυγιεινά βραδινά σε διάφορα εστιατόρια έχουν κοπεί, όπως και το κρέας σε πολλές οικογένειες που αναγκάζονται να στραφούν στα όσπρια, στις σούπες, τα λαχανικά και γενικά στη μεσογειακή διατροφή. 

Με τη νέα υψηλότερη φορολόγηση των αναψυκτικών, ποτών κ.ά, θα περιοριστεί ακόμη περισσότερο η κατανάλωση της ζάχαρης με άλλες θετικές συνέπειες στο αίμα!. Βέβαια μια τέτοια πολιτική μπορεί να ενισχύσει την τάση προς φυγή των βιομηχανιών αναψυκτικών, όπως της 3 Έψιλον (Coca Cola)…Ποιος όμως νοιάζεται!!!

Και δεν τελειώσαμε. Η νέα ομοβροντία των φορολογικών μέτρων που ετοιμάζονται, θα θυμίσουν την αναγκαιότητα της…γιόγκα, της αυτοσυγκέντρωσης και άλλων τεχνικών (βλ. Γκάντι) που συνιστούν την εγκράτεια!.

Ο κος Παπακωνσταντίνου, στην τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη παρουσιάστηκε σαν ένας καλός «υπεύθυνος ταμειακής διαχείρισης» μιας εταιρίας. Η φαντασία, οι νέες ιδέες και κάθε τι που ξεφεύγει από την παραδοσιακή λογική μιας λογιστικής τακτοποίησης των περιορισμένων πόρων της οικονομίας, εκλείπουν. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούμαστε, βλέποντας την έλλειψη βαθιάς γνώσης για μια σειρά, εκ των προτέρων γνωστών σε ένα έμπειρο μάτι υπουργού, εξελίξεων. 

Αναλυτικότερα, η προοπτική της εκποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου ήταν γνωστή πριν την υπογραφή του Μνημονίου. Στο Σύμφωνο που υπογράφηκε πέρυσι, η προοπτική αυτή σφραγίσθηκε με την αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης, της απώλειας κάθε μορφής ασυλίας από τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού κράτους, στην περίπτωση μη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων μας στους πιστωτές των 110 δις ευρώ. (Βλ. Άρθρα 4, 6 και 14).

Ερώτηση απλή αδαούς: Εφόσον ο λογαριασμός δεν έβγαινε, κάτι γνωστό από τις αρχές του 2010, γιατί δεν μπήκαν οι ένθερμοι θιασώτες τέτοιων λύσεων, στην ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ κ.ά. πέρυσι, όπου η αξία τους ήταν θεαματικά υψηλότερη από ότι φέτος; Πόσο φθηνότερα θα πουλήσουμε φέτος τις μετοχές των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ΔΕΚΟ –και όχι μόνο– υπό τη διαχείριση της τρόικας πια; Ποιος θα είναι ο κύριος ωφελημένος, που καρτερικά περίμενε τον προαναγγελθέντα θάνατο των εταιριών του Δημοσίου;

Το ‘όφελος’ που προκύπτει από τα προαναφερθέντα είναι ένα: Θα απαλλαγούμε από τους κάθε λογής ρουσφέτια, εγκάθετους των πολιτικών γραφείων (απρεπής έκφραση αλλά απόλυτα ακριβής) χωρίς δεξιότητες, που παρασιτικά ζουν σε βάρος των οργανισμών αυτών. Στις ημέρες αυτές, πολλοί από αυτούς με τις καυστικές τους δηλώσεις, έχουν μεταλλαχθεί σε τιμητές ενός σαθρού πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται. 

Κλείνοντας, σημειώνεται το εξής. Αν αντέχαμε να μην ξεπουλήσουμε τα πάντα έως την έναρξη του 2013, τότε οι πιέσεις για κάτι τέτοιο θα ήταν λιγότερο ισχυρές. Αυτό θα συνέβαινε γιατί στο πλαίσιο του νέου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (EMS), το «κούρεμα» του χρέους αποτελεί μέρος του συστήματος. Η αδυναμία «κουρέματος» στις ημέρες μας, σε συνδυασμό με την ύφεση που διακρίνει την οικονομία, οδηγούν λοιπόν στα μέσα του 2011, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. 

Το «κούρεμα», ως αναπόφευκτο γεγονός, θα λάβει τελικά χώρα το 2013. Τότε όμως θα έχουν πουληθεί μισοτιμής όλα τα φιλέτα της ελληνικής περιουσίας. 

Σ’ ό,τι αφορά τον κύριο μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας τις ξένες επενδύσεις, εκεί υπάρχει η σιγή ιχθύος. Όλα κινούνται στο νέφος μιας νησίδας αδιαφάνειας, με ένα και μόνο πρωταγωνιστή πολιτικό και το γραφείο του, που κινεί (αφιλοκερδώς άραγε;) τα αόρατα νήματα των προσδοκιών για προσέλευση ξένων.

*Αν. καθηγητή Τμήματος 

Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

www.psema.gr