ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΜΕ ΣΚΗΝΕΣ ΣΚΛΗΡΟΥ ΡΟΚ

Στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, ο Άνθιμος βγάζει αφρούς, ο δήμαρχος πρωτοπορεί, από τα ηχεία βαράει ο David Bowie, το «Ashes to ashes», κι όταν πεθάνω θα ήθελα να με κάψουν και να τραγουδάνε «μπερν, μάδα φάκα, μπερν» και να πίνουν μαρτίνι που μου άρεσε, δεν θα ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι να με δουν σκελετό, με ολίγη από σαρκίο. Τις στάχτες μου ας τις κάνουν ό,τι θέλουν, τα όργανά μου πριν ας τα έχουν δώσει όπου θέλουν, κι αν έρθει η Δευτέρα Παρουσία και δεν έχω σώμα, ας ξαναγυρίσω στη ζωή ως μπάλα ποδοσφαίρου, δε βαριέσαι; Με την αποτέφρωση θα γλιτώσουν και οι δικοί μου άνθρωποι από τα εννιάμερα, τα 40ήμερα, το 9μηνο, το χρόνο και πάει λέγοντας και κλαίγοντας, λες και τα μνημόσυνα και οι επιμνημόσυνες δεήσεις θα κάνουν εκείνους που με αγαπούσαν να με θυμούνται. Στην περιοχή που βρίσκονται και τα κοιμητήρια «Αναστάσεως του Κυρίου», αναμένεται να δημιουργηθεί το πρώτο αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα, που θα κοστίσει - περίπου - 3 εκατομμύρια ευρώ. Αναμένεται το Προεδρικό Διάταγμα για να προχωρήσουν οι διαδικασίες υλοποίησης του κτίσματος 600 τετραγωνικών μέτρων. Όλα αυτά σε έναν χώρο
500 στρεμμάτων, που αυτή τη στιγμή λειτουργεί ως φυτώριο, προκειμένου να στεγαστούν οι απαραίτητες λειτουργίες του αποτεφρωτηρίου.
Ο δήμος Θεσσαλονίκης έχει ήδη προϋπολογίσει ένα κονδύλι ύψους 30.000 ευρώ για την τελική μελέτη, ενώ ο τρόπος κατασκευής του έργου θα αποφασιστεί, προσεχώς, από τη δημοτική αρχή.

Είναι δεδομένο, επίσης, ότι στο προσεχές μέλλον θα δούμε πολλά τηλεοπτικά παράθυρα να γεμίζουν από απόψεις που θα υποστηρίζουν την αποτέφρωση κι άλλες τόσες που θα προσπαθήσουν να την καταρρίψουν.

Είναι, επίσης, πιθανό, να δούμε διαδηλώσεις με μαύρα ράσα, κότσους και πλακάτ να διαδηλώνουν «κατά τις πρακτικής του Αντίχριστου, που αντίκειται στην ιερή πίστη μας και το τελετουργικό της».

Μη νομίζετε ότι βιάζομαι να κρίνω την Εκκλησία ή, τέλος πάντων, τους ευρύτερους κύκλους της ή να προδιαγράψω τις πιθανές αντιδράσεις τους. Η συνεδρίαση της Ιεραρχίας, το Μάιο του 2010, αποφάσισε να μη δέχεται την καύση των νεκρών. Για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς η Εκκλησία «γνωρίζει και συνιστά ως μοναδικό τρόπο αποσυνθέσεως του νεκρού σώματος την ταφή, σύμφωνα με την αγία Διδασκαλία Της και την από αιώνων Παράδοσή Της. Η Εκκλησία δεν έχει αντίρρηση για την καύση των νεκρών για τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους», όπως ήταν τότε η επίσημη ανακοίνωση.
Πιθανολογώ, λοιπόν, ότι θα δούμε σκηνές ροκ έξω από το αποτεφρωτήριο.

Το σίγουρο είναι ότι ήμουν πιτσιρίκος όταν είχα δει τον παππού μου μισολιωμένο μέσα στον τάφο του, όταν προσπάθησαν να εναποθέσουν το λείψανό του σε κουτί οστεοφυλακίου. Το μακάβριο εκείνο θέαμα ακόμα με στοιχειώνει, από τη στιγμή, μάλιστα, που προσπάθησαν να αποσπάσουν τη σάρκα του, που είχε απομείνει επάνω στα κόκαλα, με απάνθρωπο τρόπο. Δεν χρειάζεται να γίνω περισσότερο περιγραφικός, είμαι βέβαιος ότι και σε δικούς σας συγγενείς μπορεί να έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο, οπότε ζητώ συγγνώμη για την πρόκληση ανατριχίλας και το σταματώ εδώ. {Επίσης, στο χωριό της μητέρας μου, όταν το θαμμένο σώμα τού αποθανόντος δεν λιώσει μετά την παρέλευση τριετίας, είναι κακό σημάδι το οποίο επιβεβαιώνει(;) ότι ο μακαρίτης ήταν κακός άνθρωπος}.
Τότε, με δάκρυα στα μάτια, είχα αναρωτηθεί για το αν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος, λιγότερο μακάβριος, για να γίνεται η εκταφή. Όλοι τότε, μου είχαν πει ότι από τη στιγμή που γίνεται η ταφή, αυτό θα συμβαίνει πάντα. Κάποια χρόνια νωρίτερα είχα μάθει ότι την 3η Ιουνίου 1979, επάνω σε μια τορπιλάκατο του Πολεμικού Ναυτικού, ο τότε υπουργός Πολιτισμού Δ. Νιάνιας - δίπλα του ήταν ο Αλέξης Μινωτής - διασκόρπισε την τέφρα της Μαρίας Κάλλας στα νερά του Αιγαίου, για να πλανάται αιώνια πάνω από τα νησιά.

Από τα ηχεία βαράει ο David Bowie, το «Ashes to ashes» (όχι το asses to asses, ελληνιστί κώλο-κώλο), όταν πεθάνω θα ήθελα να με κάψουν και να τραγουδάνε «μπερν, μάδα φάκα, μπερν» και να πίνουν μαρτίνι που μου άρεσε, δεν θα ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι να με δουν σκελετό, με ολίγη από σαρκίο. Τις στάχτες μου ας τις κάνουν ό,τι θέλουν, τα όργανά μου πριν ας τα έχουν δώσει όπου θέλουν, κι αν έρθει η Δευτέρα Παρουσία και δεν έχω σώμα, ας ξαναγυρίσω στη ζωή ως μπάλα του μπάσκετ, δε βαριέσαι; Με την αποτέφρωση θα γλιτώσουν και οι δικοί μου άνθρωποι από τα εννιάμερα, τα 40ήμερα, το 9μηνο, το χρόνο και πάει λέγοντας και κλαίγοντας, λες και τα μνημόσυνα και οι επιμνημόσυνες δεήσεις θα κάνουν εκείνους που με αγαπούσαν να με θυμούνται.

Μπορεί κιόλας, «εκεί πάνω», να κάτσει και κάνα αστείο περιστατικό όταν θα χτυπάω την πόρτα του Παράδεισου ή της Κόλασης:
- Who is who?
- Χου(ς) ει και εις χου(ν) απελεύσει, μάστορα...

www.psema.gr - Πηγή:protagon.gr