Με την ανοχή μας, οίκος ανοχής γίναμε

Πάνε οι εποχές που όταν πέθαινε κάποιος σπουδαίος πολιτικός άνδρας (ή και γυναίκα, δεν κάνουμε διακρίσεις) εξέφραζε τη θλίψη του και θρηνούσε ο λαός. Τώρα μόνο η πολιτική ηγεσία (σύσσωμη πάντα) κάνει κάτι τέτοια. Πάνε οι εποχές που τα λαϊκά προσκυνήματα κρατούσαν μια βδομάδα. Στην εποχή που το προσκύνημα (και το στήσιμο) το κάνει και πάλι η πολιτική ηγεσία στα μεγάλα αφεντικά, ο λαός δεν έχει καμία διάθεση για τέτοια.
Έχουμε γίνει κανίβαλοι. Όταν πεθαίνει κάποιος απ’ αυτούς, αυτούς που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στο παρόν χάλι, ακόμα κι αν έχει αποσυρθεί με αξιοπρέπεια, γινόμαστε σκληροί, άπονοι, άσπλαχνοι. Ο πιο...

 Γράφει η Νάντια Κατσαρού

συμπονετικός θα πει: «Κρίμα τον Άνθρωπο». Ο μετριοπαθής θα πει: «Θεός σχωρέσ’ τον…» και μέσα από τα δόντια του «…κι έχει πολλά να του συγχωρέσει». Ο ψυχρός ρεαλιστής θα πει: «Δεν τον λυπάμαι. Λυπάμαι περισσότερο αυτούς που δεν έχουν τι να γίνουν και πεθαίνουν στο δρόμο». Ο αγανακτισμένος θα πει: «Κακό ψόφο να ‘χουν όλοι τους». Ο κυνικός θα πει: «Άντε, να αραιώνουμε γιατί πήξαμε». Ο κακιασμένος (τρίβοντας τα χέρια του) θα πει: «Ο επόμενος, ποιος έχει σειρά;»

Ε, ναι. Δε γίνεται να συντηρούμαστε από τον ΟΑΕΔ, να ψάχνουμε δουλειά και να μη βρίσκουμε, να κλείνουμε τα μαγαζιά μας, να μας μαδάνε οι τράπεζες, να χάνουμε τα υπάρχοντά μας, να σκεφτόμαστε πώς θα επιβιώσουμε, να μην ξέρουμε τι άλλο κακό θα δούμε, να μην ξέρουμε τι άλλο θ’ ακούσουμε από τον Πάγκαλο, να γίνονται αυξήσεις παντού εκτός από το μισθό μας και συγχρόνως να νιώθουμε έστω μια ιδέα θλίψης για το κακό που βρήκε κάποιον απ’ αυτούς. Δε γίνεται να είμαστε φιλεύσπλαχνοι από τη μια κι από την άλλη να σκεφτόμαστε κρεμάλες και γκιλοτίνες.

Έχουμε άλλα που μας απασχολούν και είναι πιο τραγικά. Για την ακρίβεια (όχι αυτήν που δε μας αφήνει ούτε λεπτό στο πορτοφόλι, την άλλη) η ζωή μας είναι πιο τραγική από το θάνατο ενός πολιτικού. Άλλωστε οι πολιτικοί σ’ αυτή τη χώρα, δε διαφέρουν από το Χάρο που βγήκε να θερίσει. Κάθε μέρα θερίζουν κι αλωνίζουν. Με την ανοχή μας. Οίκος ανοχής γίναμε. Καθόμαστε με ανοιχτά τα πόδια και δεχόμαστε κακούς πελάτες, που μας τα παίρνουν κι από πάνω. Και να δούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η ανοχή, συνάδελφοι. Να δούμε πότε θα λειτουργήσει σωστά το σωματείο μας. Να δούμε πότε θα μάθουν να πληρώνουν. Πότε θα έρθει η σειρά μας να τους θερίσουμε. Και θα είναι μεγάλη ικανοποίηση η εικόνα του θερισμένου πολιτικού, στα μάτια του λαού που υποφέρει. Έτσι. Για το γαμώτο.

Με όλο το σεβασμό.

www.psema.gr